Comentario sobre arte y su historia vista desde hoy. Museo Reina Sofía episodio 6.

Este post es una reflexión personal, subjetiva por tanto, sobre la presentación de las obras de arte-su selección- en la remodelación de la colección permanente del Museo Reina Sofía.

En primer lugar señalar que el comentario se refiere únicamente al vídeo presentación de la colección, exactamente el episodio 6, a su contenido que explica las razones de las obras expuestas que permiten ver, conocer, entender el momento artístico de la España de los 80 del siglo pasado.

 

Uno tiene una edad en la cual los 80 fueron parte esencial de su formación artística y coleccionista.

El momento en el que se busca, se bucea, como nunca para aprender, ver , seleccionar y, en su caso, comprar obras de arte. Ese momento en el cual los coleccionistas estamos empeñados en ser los descubridores del próximo Picasso.

En mi caso eso sucedió en el Madrid de los 80. 

  • Pues bien, visto el vídeo, acabo de averiguar que yo no estuve allí. 

Muchos de los hechos que comenta este vídeo episodio 6 fueron marginales -en cuanto a su alcance-, otros importantes prácticamente ni se nombran.

Los 80 fueron, entre otras cosas en arte en España:

El momento de despegue, como pocas veces, del coleccionismo bueno....y malo. 

El momento de Arco.

El momento en que muchos artistas, gracias a los nuevos coleccionistas, empiezan a vivir dignamente de su obra .

El momento en el que las obras de grandes artistas se empiezan a ver en Madrid ( un recuerdo especial a la galería Theo) . 

El momento de re-descubrimiento de grandes pintores un tanto olvidados ( pongamos como ejemplo a Beruete y Regoyos). 

Los primeros catálogos de exposiciones que realmente merecían ese nombre. Incluían el estudio del artista y de la obra expuesta. 

El momento en el que las instituciones (incluyo también bancos y fundaciones) empiezan a formar colecciones y museos. (A veces museos demasiado pequeños,locales,  es verdad, pero mejor es eso que nada para la conservación de la obra de un artista y de atracción para un pueblo).

El momento de algunos artistas como Barceló al cual la Documenta Kassel 1982 situó en el panorama internacional.

Todo eso no se menciona...casi. 

En fin, arte hay siempre, arte importante , arte marginal, arte de la calle, colectivos artísticos, críticos de arte, críticas al arte....

Como resumen: al ver el vídeo pensé ¿dónde estaba yo en los 80?. 

O debería pensar. ¿están recreando los 80 con el punto de vista de hoy?

  • Siempre hay de todo en todas las épocas pero no todo era lo importante en un momento histórico exacto.


Simple desahogo de un viejo coleccionista

 

Sobre coleccionismo es recomendable:

 El Coleccionismo de Arte en España. Cuadernos arte y mecenazgo. Obra Social la Caixa.

ENTRE LA DéCADA DE LOS OChENTA Y LA CRISIS DE 2008

...Con todas las reservas necesarias puede afirmarse que, si el proceso de institucionalización del arte contemporáneo en España había experimentado una notable aceleración ya en la década de los setenta, el impulso sería aún más marcado en los años transcurridos entre la década de 1980 y la crisis económica de 2008. La sensación general durante aquellos años fue la de estar, en efecto, en una fase de transición: de camino a una realidad con características diferentes a la que entonces se dejaba atrás.

Baste indicar, de entrada, que después de la primera victoria socialista en 1982 el programa de exposiciones liderado por el Ministerio de Cultura alcanzaría un carácter más contemporáneo e internacional, ahora organizado desde el Centro Nacional de Exposiciones bajo la dirección de Carmen Giménez y con una vertiente dedicada a grandes colecciones a la que nos referiremos más adelante. Como en ocasiones anteriores ya mencionadas (como el proceso que desemboca en la creación del museo de Bilbao), a la fase de grandes exposiciones celebradas en España, que se complementaban con un programa de promoción exterior de artistas españoles, seguiría a partir de los noventa en todo el territorio nacional una fase de creación de estructuras estables, a veces con colecciones propias, con objetivo declarado de hacer explícita la modernización del país. El mercado al que parecía atender la aludida proliferación de galerías a partir de los setenta, se visibilizaría algo despuéstambién en ferias, entre las cuales destacaría ARCO, celebrada anualmente desde 1982. Todo parecía apuntar efectivamente a la definitiva normalización del arte contemporáneo en la vida del país

...Estos últimos aspectos —en definitiva, la colaboración privado-público— habían tenido antecedentes de diverso tipo y trascendencia en relación con el museo. Así, por ejemplo, a lo largo de los años el museo ha podido realizar algunas adquisiciones gracias al mecanismo de la dación, inicialmente de particulares y posteriormente ambién de empresas; también se ha beneficiado del comodato de un grupo de pinturas de Juan Gris procedentes de la colección de Telefónica, temporalmente ex puestas en la década de los noventa en las salas del museo para cubrir sus carencias; y ha recibido donaciones de obras (Dalí, Motherwell, Arroyo) de la Real Asociación de Amigos del Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, que, desde su creación en 1987 ha contribuido también a sus actividades públicas, con el objetivo de crear una vía de comunicación entre el centro y la sociedad civil. Aquel mismo año 1987 daría comienzo otra iniciativa que podríamos calificar de mecenazgo en relación con el centro, y que adquiere especial relevancia para este estudio por su relación directa con el coleccionismo de arte moderno y contemporáneo. También por su vocación de unir coleccionismo privado y proyección pública, mediante su decidido apoyo a museos ya existentes: la Colección de Arte Contemporáneo. Esta experiencia, excepcional en el contexto español de los ochenta (y aún más en el de hoy, por su continuidad a lo largo de los años), suponía el trabajo conjunto de una serie de empresas españolas, reunidas inicialmente bajo el liderazgo de Julián Trincado, consejero director general de Unión Fenosa. Conocida inicialmente como “Colección Amigos del Centro de Arte Reina Sofía”, la colección así formada fue expresamente concebida en sus orígenes en relación con las necesidades de este museo, para lo que firmó un documento titulado “Bases de Apoyo”.255 En aquel museo presentó una primera muestra de sus adquisiciones en 1989, cuando el antiguo centro de arte se preparaba para su “reapertura como Museo Nacional en el otoño de 1990”.256 Dada su especial importancia y su independencia real del museo, pues la propiedad de las permanece en manos de las empresas asociadas, volveremos a referirnos a ella en el contexto de las colecciones corporativas. Baste dejar mencionado aquí que en la actualidad se conserva en el Museo Patio Herreriano de Valladolid.



 
Como complemento sobre las galerias y su actividad en esos años  recomiendo esta amena charla
  • Galería Theo. Una conversación entre Juan Manuel Bonet y Elvira González

    Sobre exposiciones de esa época baste ver.

    Y recordemos las exposiciones de Chillida en los 80

    1990
    Eduardo Chillida. M Gallery, Tokio.
    Eduardo Chillida. Tasende, La Jolla, California.
    Eduardo Chillida. Palacio Ca Pesaro, Venecia.
    Chillida: obra gráfica, esculturas. Museo Bárjola, Gijón.
    Eduardo Chillida. Konstmuseet Lund, Alemania.
    Eduardo Chillida. Staatliche Graphische Sammlung, Múnich.
    Eduardo Chillida. Hayward Gallery, Londres.
    Eduardo Chillida. Galerie Lelong, París.

    1989
    Eduardo Chillida. Galerie Astley, Uttersberg, Suecia.
    Eduardo Chillida. Galerie Adrien Maeght, París.
    Eduardo Chillida. Galerie K Forsblom, Helsinki.
    Eduardo Chillida. Biedermann, Múnich.
    Eduardo Chillida. Adams Middleton Gallery, Dallas.
    Dibujos y esculturas 1948-1989. Westfalisches Landesmuseum, Munster; Kunstmuseum de Bonn.
    Eduardo Chillida. Sidney Janis Gallery, Nueva York.
    Eduardo Chillida. Galería Theospacio, Madrid.

    1988
    Eduardo Chillida. Galería Celini, Madrid.
    Eduardo Chillida. Casa Siglo XV, Segovia.
    Eduardo Chillida. Galerie Lelong, Zúrich.
    Eduardo Chillida. Tasende Gallery, La Jolla, California.
    Eduardo Chillida. Laumier Sculpture Park St. Louis.
    Eduardo Chillida. Galería Lienzo y Papel, Sevilla.

    1987
    Eduardo Chillida. Galería 16, Donostia-San Sebastián.
    Eduardo Chillida. Galería Joan Prats, Barcelona.
    Eduardo Chillida. Galerie Ulysses, Viena.
    Eduardo Chillida. Galería Ederti, Bilbao.
    Eduardo Chillida. Stadt Museum, Pforzheim, Alemania.
    Eduardo Chillida. Galeria Pieter Coray, Lugano, Italia.
    Eduardo Chillida. Werkraum Buchholz, Múnich.
    Eduardo Chillida. Galería Maese Nicolás, León.

    1986
    Eduardo Chillida. Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, Madrid.
    Eduardo Chillida. Dresdner Bank, Frankfurt.
    Eduardo Chillida. Fundación Miró, Barcelona.
    Eduardo Chillida. Museo de Bellas Artes, Bilbao.
    Eduardo Chillida. Gal Meyer Ellinger, Frankfurt.
    Eduardo Chillida. Tasende Gallery, La Jolla, California.
    Eduardo Chillida. Adrien Maeght, París.

    1985
    Eduardo Chillida. Galerie Thomas, Múnich.
    Eduardo Chillida. Tasende Gallery, La Jolla, California.
    Eduardo Chillida. Galerie Biedermann, Múnich.
    Eduardo Chillida. Galerie Beaumont, Luxemburgo.
    Eduardo Chillida. Abbaye de Montmajour, Arlés.
    Eduardo Chillida. Musée d'Art Moderne, Bruselas.
    Eduardo Chillida. Galerie Maeght, Zúrich.

    1984
    Eduardo Chillida. Martin Gallery Fine Art, Nueva York.
    Eduardo Chillida. Sala Celini, Madrid.
    Eduardo Chillida. Tasende Gallery, La Jolla, California.
    Eduardo Chillida. Galerie K Forsblom, Helsinki.
    Eduardo Chillida. Galerie Adrien Maeght, París.
    Eduardo Chillida. Galerie Brusberg, Hannover, Alemania.

    1983
    Eduardo Chillida. Galerie Erker, St. Gallen, Suiza.
    Eduardo Chillida. Galerie Maese Nicolás, León.
    Eduardo Chillida. Galerie Meyer Ellinger, Frankfurt.
    Eduardo Chillida. Casa de Goya, Burdeos.

    1982
    Eduardo Chillida. Galerie Maeght, Zúrich.
    Eduardo Chillida. Galerie Beyeler, Basilea.

    1981
    Eduardo Chillida. Frances Aronson Gallery, Atlanta.
    Eduardo Chillida. Museo de Bellas Artes, Bilbao.
    Eduardo Chillida. Kestner Gesselchaft, Hannover.
    Eduardo Chillida. Galerie H Ostertad, Frankfurt.
    Eduardo Chillida. Galerie Maeght, Zúrich.

    1980
    Eduardo Chillida. Solomon R Guggenheim Museum, Nueva York; Palacio de Cristal, Madrid; Museo de Bellas Artes, Bilbao.
    Eduardo Chillida. Galeria Maeght, Barcelona.
    Eduardo Chillida. Galerie Maeght, París.

     

    Y  las exposiciones de Barceló en la  misma época

    1990 

    Miquel Barceló. Galería Soledad Lorenzo, Madrid.

    Miquel Barceló. Galería Yvon Lambert, París.

    Miquel Barceló. Waddington Galleries, Londres.

    1989

    Drawings and prints. Castelli Graphics, Nueva York.

    Paintings. Leo Castelli Gallerie, Nueva York.

    Miquel Barceló a Mali: papers d'Àfrique. Galería Dau al Set, Barcelona.

    Miquel Barceló. Galería Lucio Amelio, Nápoles.

    1988

    Miquel Barceló. New Painting. Galería Bruno Bischofberger, Zurich.

    Miquel Barceló Peintures récentes. Musée d'Art Contemporain de Montreal, Montreal.

    1987

    Barceló-Barcelona. Miquel Barceló. Pintura de 1985 a 1987. Antic Teatre de la Casa de la Caritat, Barcelona.

    Miquel Barceló. Leo Castelli, Nueva York.

    Miquel Barceló. Waddington Galleries, Londres.

    Miquel Barceló. Galerie Michael Haas, Berlín.

    Miquel Barceló. Yvon Lambert, París.

    1986

    Miquel Barceló Drawings 1985. Anders Tornberg Gallery, Lund, Suecia.

    Miquel Barceló. Galería Leo Castelli, Nueva York.

    Miquel Barceló. Peintures de 1983 à 1985. Institute Contemporary of Art, Boston, USA.

    Thomas Segal Gallery, Boston.

    1985

    Miquel Barceló. Neue Bilder. Galería Bruno Bischofberger, Zurich.

    Miquel Barceló. Peintures de 1983 à 1985. CAPC, Museo de Arte Contemporáneo, Burdeos; Palacio de Velázquez, Madrid; Städtische Galerie im Lenbachhaus, Munich.

    Miquel Barceló Neue Arbeiten. Galería Rudolf Zwirner, Colonia.

    Miquel Barceló, New Paintings. Akira Ikeda Gallery, Nagoya, Japón.

    1984

    Miquel Barceló. Pinturas 1984. Galería Juana de Aizpuru, Madrid.

    Miquel Barceló. Galería Bruno Bischofberger, Zurich.

    1983

    Miquel Barceló. Galería Yvon Lambert, París.

    Miquel Barceló. Galería Lucio Amelio, Nápoles.

    Pintagossos. Galerie Medamothi, Montpellier.

    1982

    Miquel Barceló. Galería Axe Art Actuel, Toulouse.

    Miquel Barcelo Pinturas. Galería Fúcares, Almagro, Ciudad Real.

    Barceló. Galería Trece, Barcelona.

    Miquel Barceló. Colegio de Arquitectos. Palma de Mallorca, España.

    1981

    30 Llibres Pintats i un llibre de ferro. Galería Metronom, Barcelona.

     

    En nada comparables a muchas de las cosas que se incluyen como importantes en las paredes del Reina Sofía, de facto a su altura, como muestra el episodio 6  sobre la nueva colección permanente .

     

    En (google translate)

     

    This post is a personal reflection, therefore subjective, on the presentation of works of art - their selection - in the remodeling of the permanent collection of the Museo Reina Sofía. In the first place, note that the comment refers only to the video presentation of the collection, exactly episode 6, to its content that explains the reasons for the exhibited works that allow seeing, knowing, and understanding the artistic moment of Spain in the 1980s. Last century. One has an age in which the 80s were an essential part of his artistic and collector's training. The moment he searches for himself, he dives like never before to learn, see, select and, where appropriate, buy works of art. That moment in which collectors are determined to be the discoverers of the next Picasso. In my case that happened in Madrid in the 80s. Well, seen the video, I just found out that I was not there. Many of the events discussed in this video episode 6 were marginal -in terms of their scope-, other important ones are practically not named. The 80s were, among other things in art in Spain: The moment of take-off, as rarely, of good ... and bad collecting. The moment of Arco. The moment when many artists, thanks to new collectors, begin to live with dignity from their work. The moment in which the works of great artists begin to be seen in Madrid (a special memory to the Theo gallery). The moment of re-discovery of great painters somewhat forgotten (let's take Beruete and Regoyos as an example). The first exhibition catalogs that really deserved that name. They included the studio of the artist and the work on display. The moment when institutions (I also include banks and foundations) begin to form collections and museums. (Sometimes museums are too small, it is true, but that is better than nothing for the preservation of the work of an artist and attraction for a people). The moment of some artists such as Barceló who was placed on the international scene by Documenta Kassel 1982. All that is not mentioned ... almost. In short, there is always art, important art, marginal art, street art, artistic collectives, art critics, art criticism ... As a summary: when I saw the video I thought, where was I in the 80s? Or should I think. Are you recreating the 80s with today's point of view? There is always everything at all times but not everything was important at an exact historical moment.

    Simple outlet for an old collector On collecting it is recommended: Art Collecting in Spain. Art and patronage notebooks. Obra Social la Caixa. BETWEEN THE EIGHTIES AND THE CRISIS OF 2008 ... With all the necessary reservations, it can be affirmed that, if the process of institutionalization of contemporary art in Spain had experienced a notable acceleration already in the 1970s, the momentum would be even more marked in the years between the 1980s. and the economic crisis of 2008. The general feeling during those years was that of being, in effect, in a transition phase: on the way to a reality with different characteristics than the one left behind at that time. Suffice it to say, from the outset, that after the first socialist victory in 1982 the exhibition program led by the Ministry of Culture would attain a more contemporary and international character, now organized by the National Exhibition Center under the direction of Carmen Giménez and with a area dedicated to large collections to which we will refer later. As on previous occasions already mentioned (such as the process that led to the creation of the Bilbao museum), the phase of large exhibitions held in Spain, which were complemented by a program of foreign promotion of Spanish artists, would continue from the nineties throughout the national territory a phase of creating stable structures, sometimes with their own collections, with the declared objective of making the modernization of the country explicit. The market that the aforementioned proliferation of galleries seemed to serve from the seventies on, would become somewhat visible later, also in fairs, among which ARCO would stand out, held annually since 1982. Everything seemed to point effectively to the definitive normalization of contemporary art in the life of the artist. country ... These latter aspects —in short, private-public collaboration— had had antecedents of various kinds and significance in relation to the museum. Thus, for example, over the years the museum has been able to make some acquisitions thanks to the donation mechanism, initially from individuals and later also from companies; It has also benefited from the loan of a group of paintings by Juan Gris from the Telefónica collection, temporarily exhibited in the nineties in the museum rooms to cover its shortcomings; and has received donations of works (Dalí, Motherwell, Arroyo) from the Royal Association of Friends of the Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, which, since its creation in 1987, has also contributed to its public activities, with the aim of creating a communication between the center and civil society. That same year, 1987, another initiative would begin that we could describe as patronage in relation to the center, and that acquires special relevance for this study due to its direct relationship with the collection of modern and contemporary art. Also because of his vocation to unite private collecting and public projection, through his determined support for existing museums: the Contemporary Art Collection. This experience, exceptional in the Spanish context of the eighties (and even more so in today's, due to its continuity over the years), involved the joint work of a series of Spanish companies, initially brought together under the leadership of Julián Trincado. , General Director of Unión Fenosa. Initially known as the “Amigos del Centro de Arte Reina Sofía Collection”, the collection thus formed was expressly conceived in its origins in relation to the needs of this museum, for which it signed a document entitled “Bases de Apoyo” .255 In that museum presented a first sample of its acquisitions in 1989, when the old art center was preparing for its “reopening as a National Museum in the fall of 1990.” 256 Given its special importance and its real independence from the museum, as the property remains in the hands of partner companies, we will refer to it again in the context of corporate collections. Suffice it to mention here that it is currently kept in the Patio Herreriano Museum in Valladolid. As a complement to the galleries and their activity in those years, I recommend this entertaining talk Theo Gallery. A conversation between Juan Manuel Bonet and Elvira González On exhibitions of that time it is enough to see. And let's remember Chillida's exhibitions in the 80s 1990 Eduardo Chillida. M Gallery, Tokyo. Eduardo Chillida. Tasende, La Jolla, California. Eduardo Chillida. Ca Pesaro Palace, Venice. Chillida: graphic work, sculptures. Bárjola Museum, Gijón. Eduardo Chillida. Konstmuseet Lund, Germany. Eduardo Chillida. Staatliche Graphische Sammlung, Munich. Eduardo Chillida. Hayward Gallery, London. Eduardo Chillida. Galerie Lelong, Paris. 1989 Eduardo Chillida. Galerie Astley, Uttersberg, Sweden. Eduardo Chillida. Galerie Adrien Maeght, Paris. Eduardo Chillida. Galerie K Forsblom, Helsinki. Eduardo Chillida. Biedermann, Munich. Eduardo Chillida. Adams Middleton Gallery, Dallas. Drawings and sculptures 1948-1989. Westfalisches Landesmuseum, Munster; Kunstmuseum in Bonn. Eduardo Chillida. Sidney Janis Gallery, New York. Eduardo Chillida. Theospacio Gallery, Madrid. 1988 Eduardo Chillida. Celini Gallery, Madrid. Eduardo Chillida. XV Century House, Segovia. Eduardo Chillida. Galerie Lelong, Zurich. Eduardo Chillida. Tasende Gallery, La Jolla, California. Eduardo Chillida. Laumier Sculpture Park St. Louis. Eduardo Chillida. Lienzo y Papel Gallery, Seville. 1987 Eduardo Chillida. Gallery 16, Donostia-San Sebastián. Eduardo Chillida. Joan Prats Gallery, Barcelona. Eduardo Chillida. Galerie Ulysses, Vienna. Eduardo Chillida. Ederti Gallery, Bilbao. Eduardo Chillida. Stadt Museum, Pforzheim, Germany. Eduardo Chillida. Pieter Coray Gallery, Lugano, Italy. Eduardo Chillida. Werkraum Buchholz, Munich. Eduardo Chillida. Maese Nicolás Gallery, León. 1986 Eduardo Chillida. Reina Sofía National Art Center Museum, Madrid. Eduardo Chillida. Dresdner Bank, Frankfurt. Eduardo Chillida. Miró Foundation, Barcelona. Eduardo Chillida. Museum of Fine Arts, Bilbao. Eduardo Chillida. Gal Meyer Ellinger, Frankfurt. Eduardo Chillida. Tasende Gallery, La Jolla, California. Eduardo Chillida. Adrien Maeght, Paris. 1985 Eduardo Chillida. Galerie Thomas, Munich. Eduardo Chillida. Tasende Gallery, La Jolla, California. Eduardo Chillida. Galerie Biedermann, Munich. Eduardo Chillida. Galerie Beaumont, Luxembourg. Eduardo Chillida. Abbaye de Montmajour, Arles. Eduardo Chillida. Musée d'Art Moderne, Brussels. Eduardo Chillida. Galerie Maeght, Zurich. 1984 Eduardo Chillida. Martin Gallery Fine Art, New York. Eduardo Chillida. Celini Room, Madrid. Eduardo Chillida. Tasende Gallery, La Jolla, California. Eduardo Chillida. Galerie K Forsblom, Helsinki. Eduardo Chillida. Galerie Adrien Maeght, Paris. Eduardo Chillida. Galerie Brusberg, Hannover, Germany. 1983 Eduardo Chillida. Galerie Erker, St. Gallen, Switzerland. Eduardo Chillida. Galerie Maese Nicolás, León. Eduardo Chillida. Galerie Meyer Ellinger, Frankfurt. Eduardo Chillida

    1982 Eduardo Chillida. Galerie Maeght, Zurich. Eduardo Chillida. Galerie Beyeler, Basel. 1981 Eduardo Chillida. Frances Aronson Gallery, Atlanta. Eduardo Chillida. Museum of Fine Arts, Bilbao. Eduardo Chillida. Kestner Gesselchaft, Hannover. Eduardo Chillida. Galerie H Ostertad, Frankfurt. Eduardo Chillida. Galerie Maeght, Zurich. 1980 Eduardo Chillida. Solomon R Guggenheim Museum, New York; Crystal Palace, Madrid; Museum of Fine Arts, Bilbao. Eduardo Chillida. Maeght Gallery, Barcelona. Eduardo Chillida. Galerie Maeght, Paris. And the Barceló exhibitions at the same time 1990 Miquel Barceló. Soledad Lorenzo Gallery, Madrid. Miquel Barceló. Yvon Lambert Gallery, Paris. Miquel Barceló. Waddington Galleries, London. 1989 Drawings and prints. Castelli Graphics, New York. Paintings. Leo Castelli Gallerie, New York. Miquel Barceló to Mali: papers d'Àfrique. Dau al Set Gallery, Barcelona. Miquel Barceló. Lucio Amelio Gallery, Naples. 1988 Miquel Barceló. New Painting. Bruno Bischofberger Gallery, Zurich. Miquel Barceló Peintures récentes. Musée d'Art Contemporain de Montreal, Montreal. 1987 Barceló-Barcelona. Miquel Barceló. Painting from 1985 to 1987. Antic Teatre de la Casa de la Caritat, Barcelona. Miquel Barceló. Leo Castelli, New York. Miquel Barceló. Waddington Galleries, London. Miquel Barceló. Galerie Michael Haas, Berlin. Miquel Barceló. Yvon Lambert, Paris. 1986 Miquel Barceló Drawings 1985. Anders Tornberg Gallery, Lund, Sweden. Miquel Barceló. Leo Castelli Gallery, New York. Miquel Barceló. Peintures from 1983 to 1985. Institute Contemporary of Art, Boston, USA. Thomas Segal Gallery, Boston. 1985 Miquel Barceló. Neue Bilder. Bruno Bischofberger Gallery, Zurich. Miquel Barceló. Peintures from 1983 to 1985. CAPC, Museum of Contemporary Art, Bordeaux; Velázquez Palace, Madrid; Städtische Galerie im Lenbachhaus, Munich. Miquel Barceló Neue Arbeiten. Rudolf Zwirner Gallery, Cologne. Miquel Barceló, New Paintings. Akira Ikeda Gallery, Nagoya, Japan. 1984 Miquel Barceló. Paintings 1984. Juana de Aizpuru Gallery, Madrid. Miquel Barceló. Bruno Bischofberger Gallery, Zurich. 1983 Miquel Barceló. Yvon Lambert Gallery, Paris. Miquel Barceló. Lucio Amelio Gallery, Naples. Pintagossos. Galerie Medamothi, Montpellier. 1982 Miquel Barceló. Ax Art Actuel Gallery, Toulouse. Miquel Barcelo Paintings. Fúcares Gallery, Almagro, Ciudad Real. Barceló. Thirteen Gallery, Barcelona. Miquel Barceló. College of Architects. Palma de Mallorca, Spain. 1981 30 Book Pintats and a book of iron. Metronom Gallery, Barcelona. 

     Not at all comparable to many of the things that are included as important in the walls of the Reina Sofía, de facto at its height, as shown in this video about the new permanent collection.